در زندگی انسان حقایقی هست که حق مطلب به آنها ادا نمی‌شود. مثلاً این حقیقت که همین حالا که در حال خواندن این وبلاگ هستید و در پس‌زمینه ذهنتان اقساط معوقه بانک را یک بار از بزرگ به کوچک و سپس از کوچک به بزرگ مرتب می‌کنید و در عین حال حرفهایی که دوست دوران دانشگاهتان پشت سرتان زده شما را دلگیر کرده و به سختی سعی می‌کنید آرزوهای دست‌نیافتنی‌تان را فراموش کنید، درست در همین لحظه هزاران مارمولک در بیابان‌های تاریک اطراف شهر چشم به طعمه دوخته اند. درست در همین لحظه درختان افری و چنار جنگل‌های شمال در سکوت مطلق به نفس کشیدن خود ادامه می‌دهند. درست در همین لحظه، میلیون‌ها ماهی بی‌تفاوت نسبت به تمام دلهره‌ها و دودلی‌های تازه عاشقان نشسته در لب دریا، در حال جفت‌گیری هستند. درست در همین لحظه در ارتفاعات سیبری و در نواحی‌ای که بشر تا کنون پا بدان جا نگذاشته، دانه‌های برف یکی یکی روی زمین می‌نشینند و ارتفاع برف را هر ساعت یک سانتیمتر بیشتر میکنند.

در نقاط مختلف کره زمین از دهات‌های کوهستانی اسلوونی گرفته تا ترافیک‌های لاگوس و اردوگاه‌های ارتش بنگال، روزانه میلیون‌ها نفر ناامید می‌شوند، دلتنگ می‌شوند یا از کوره در می‌روند. افرادی که به زبان‌هایی صحبت می‌کنند که شما حتی یک کلمه از آن را بلد نیستید.

بازار تنگرو در تانزانیا

این حقایق مهم را ما باید دائم به خودمان یادآوری کنیم. چراکه آنها جای واقعی‌مان در جهان را به ما نشان می‌دهند. این یک حقیقت است که هرآنچه ما برای آن تلاش می‌کنیم و نگرانمان می‌کند، در مقابل عظمت جهان، پوچ و بی‌ارزش است. بیایید هر از چندگاهی نگاهی به آسمان بیاندازیم و ستارگان را تماشا کنیم. در بهترین حالت و در صاف‌ترین آسمان کویری، چشم انسان می‌تواند دوهزار و پانصد ستاره ببیند. حال آنکه در کهکشان راه شیری ۲۵۰ میلیارد ستاره وجود دارد. تلسکوپ هابل می‌تواند به ازای هر ستاره در کهکشان راه شیری یک کهکشان جداگانه کامل در آسمان رصد کند. این یعنی ده هزار ستاره به ازای هر دانه شن در تمام ساحل‌ها و صحراهای کره زمین! در این جهان فوق‌العاده بزرگ که ما جزئی ناچیز و غیر قابل تشخیص از آنیم، حدود ۱۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰ (بخوانید صد میلیارد میلیارد) سیاره مشابه زمین وجود دارد. و به احتمال زیاد در همه آنها موجوداتی زیسته و تمدن‌هایی بوجود آورده و با یکدیگر جنگیده و شاید میلیون‌ها سال پیش منقرض شده‌اند. بیایید تصور کنیم جایی در یکی از آن سیاره‌ها کسی وجود دارد که درست در همین لحظه، دقیقاً مثل ما نگران از کار بی کار شدن است. چنین تصوری (که اصلاً هم بعید نیست) به ما کمک می‌کند اندازه واقعی مشکلاتمان را دریابیم.

تصویری از تلسکوپ هابل، ناسا

در چند میلیارد میلیارد کیلومتری ما هیچ سیاره حامل حیاتی وجود ندارد. به عبارت دیگر ما نه تنها ناچیزیم بلکه تنها هم هستیم. تصویر زیر «نقطه آبی کمرنگ» نام دارد و در سال ۱۹۹۰ توسط فضاپیمای ویجر ۱ از فاصله ۶ میلیارد کیلومتری گرفته شده. کره‌ای که من و شما و دورافتاده‌ترین اقوام تانزانیا با هم شریکیم در این تصویر نقطه آبی کمرنگی بیش نیست. دوست عزیز، من و شما به یک اندازه بی‌اهمیت و تنها هستیم. تمام مشکلات بزرگ و کوچک ما ذره‌ای اهمیت ندارند. بیایید مشکلاتمان را کنار بگذاریم و با یکدیگر دوست باشیم.

نقطه آبی کمرنگ، فضاپیمای ویجر ۱، ۱۹۹۰